Home -

Küçük tay

Eski zamanda küçük bir tay vardı. O ve annesi güzel bir çiftlikte sakin huzurlu bir hayat sürüyorlardı; kâh birbirleriyle yarışıyorlar, kah otlanıyor lardı. Ne annesi ondan ne de o annesinden ayrılıyordu. Karanlık bastırınca, her biri ahıra gider, güven ve huzur içinde uyurlardı. Fakat tay çiftlikten gitmeye karar verdi ve bu fikrinde ısrar etti. Annesiyle edalaştı. Ancak annesi onu tek başına gitmeye bırakmadı. iki gözü iki çeşme onunla birlikte o da gitti. Allah'ın geniş topraklarında yürümeye başladılar. Hangi araziye uğradı- larsa, başka hayvanların orada yaşadığını ve onların oradakalmalarına izin vermediğini gördüler. Gece oldu. Sığınacakları bir yer bulamadılar. Sabaha kadar geceyi dışarıda (açıkta) aç ve endişeli geçirdiler. Bu acı tecrübeden sonra küçük tay,çiftliğine geri dönmeye karar verdi. Çün- kü orası atalarının ve dedelerinin toprağıdır. Orada bol yiyecek ve tam güven- lik vardır. Buna göre "Kim kendi toprağını terk ederse, gittiği yerde, yabancı olarak yaşar".

الْمُهْرُ الصَّغِيرُ

كَانَ فِي قَدِيمِ الزَّمَانِ مُهْرُ صَغِيرُ. كَـانَ هُوَ وَأُمُّهُ يَعِيشَانِ فِي مَزْرَعَــةٍ جَمِيلَةٍ حَيَـاةً هَادِئَــةً ؛ يَتَسَابَقَانِ تَارَةً وَيَرْعَيَانِ تَارَةً أُخْرَى . لَا أُمُّهُ تُفَارِقُهُ وَلَا هُوَ يُفَارِقُ أُمَّهُ. وَعِنْدَمَا يَحُلُّ الظَّلَامُ يَذْهَبُ كُلُّ مِنْهُمَا إِلَى الْحَظِيرَةِ فَيَنَامَانِ فِي أَمَانٍ وَسَلَامِ لَكِنَّ الْمُهْرَ قَرَّرَ الرَّحِيلَ مِنَ الْمَزْرَعَةِ وَصَمَّمَ عَلَى رَأْيِهِ هَذَا فَوَدَّعَ أُمَّهُ . غَيْرَ أَنَّ أُمَّهُ لَمْ تَتْرُكْهُ يَرْحَلُ وَحْدَهُ بَلْ ذَهَبَتْ هي مَعَهُ أَيْضًا وَعَيْنَاهَا تَفِيضَانِ بِالدُّمُوعِ . فَأَخَذَا يَسِيرَانِ فِي أَرَاضِي اللَّهِ الْوَاسِعَةِ . كُلَّمَا مَرَّا عَلَى أَرْضٍ وَجَدَا غَيْرَهُمَا مِنَ الْحَيَوَانَاتِ يُقِيمُ فِيهَا وَلَا يَسْمَحُ لَهُمَا بَالْبَقَاءِ هُنَاكَ ... أَقْبَـــلَ اللَّيْــلُ وَلَــمْ يَجِدًا مَكَانــاً يَأْوِيَــانِ فِيهِ فَبَاتًــا فِي الْعَــرَاءِ حَتَّى الصَّبَــاحِ جَائِعَيْــنِ قَلِقَيْــنِ. وَبَعْدَ هَذِهِ التَّجْرُبَةِ الْمَرِيرَةِ قَرَّرَ الْمُهْرُ الصَّغِيرُ أَنْ يَعُودَ إِلَى مَزْرَعَتِهِ لِأَنَّهَا أَرْضُ آبَائِهِ وَأَجْدَادِهِ، وَفِيهَا الْأَكْلُ الْكَثِيرُ وَالْأَمْنُ الْوَفِيرُ فَمَنْ تَرَكَ أَرْضَهُ عَاشَ غَرِيبًا.